Verhoging gemeentelijke opcentiemen onroerende voorheffing wordt verzwegen
In het beleidsplan wordt met geen woord gerept over een verhoging van de gemeentelijke opcentiemen op de onroerende voorheffing, nochtans was dit het centrale punt tijdens de verenigde raadscommissie. Deze opvallende stilzwijgendheid over een van de belangrijkste inkomstenbronnen van de stad toont een ernstig gebrek aan transparantie.
Een verhoging van de opcentiemen treft alle eigenaars rechtstreeks, en wordt doorgaans doorgerekend aan huurders. Dat maakt wonen opnieuw duurder, terwijl het beleidsplan beweert te streven naar “betaalbaar wonen”. Dit is een contradictie in beleid en praktijk.

Verhoging retributie bewonerskaarten en parkeertarieven
Het beleidsplan vermeldt slechts vaag dat “de tarieven worden geïndexeerd en beter op elkaar afgestemd” (p. 18) inzake parkeren. In werkelijkheid gaat het over een significante verhoging van bewonerskaarten en parkeertarieven.
Dit is een verkapte belastingverhoging die bewoners van centrum- en randwijken bijzonder hard treft – mensen die vaak geen alternatief hebben. In combinatie met de impopulaire herinrichting van De Vesten, dreigt Mechelen steeds minder aantrekkelijk te worden voor bezoekers én bewoners.

Nekkerhal: economische aders worden doorgesneden, toerisme dreigt te verdwijnen
Het beleidsplan kondigt aan dat de huidige site van de Nekkerhal na 2032 wordt omgevormd tot een woon-, werk- en leefsite. Het RUP hiervoor wordt deze legislatuur opgesteld (p. 19).
Wat ontbreekt, is elke analyse van de economische impact van het verdwijnen van deze unieke evenementenhal, die jaarlijks honderdduizenden bezoekers aantrekt. Denk daarbij aan iconische evenementen zoals de Kerstjumping, grote beurzen en vakdagen die Mechelen jarenlang op de kaart zetten.

Tijdens de commissie werd plots verwezen naar betonrot als motief voor de sluiting. Maar bij de verkoop van het beheer aan Easyfairs voldeed de Nekkerhal zogezegd nog volledig aan de normen. Nu – zou het gebouw plots klaar zijn voor afbraak? Vlaams Belang heeft hierover ernstige bedenkingen, net als een groot deel van de evenementensector.

Is de site vandaag nog veilig? En waarom wordt betonrot automatisch gelijkgesteld aan sloop? Deze aanpak roept vragen op over de consistentie van het stadsbeleid én over de transparantie in communicatie.

Het verdwijnen van de Nekkerhal zal een direct voelbare klap zijn voor de lokale economie. Horeca, hotels, detailhandel en toeleveranciers in Mechelen hebben jarenlang meegeprofiteerd van de toestroom van bezoekers. Zonder evenementenhal dreigt een structurele terugval van toerisme én inkomsten voor de stad. De gevolgen zullen zowel economisch als sociaal zwaar doorwegen.

De Vesten: protest wordt genegeerd
Het beleidsplan beperkt zich tot een opmerking over “communicatie naar mensen met een doorgangsvergunning” (p. 19). Geen woord over het luid en breed gedragen protest tegen het verdwijnen van tweerichtingsverkeer.
De huidige verkeerssituatie leidt tot omrijden, verhoogde CO₂-uitstoot, sluipverkeer in woonwijken en verminderde bereikbaarheid van handelaars. In plaats van bij te sturen, blijft het bestuur vasthouden aan een plan dat meerderheid tegen minderheid doorduwt.

Sociaal wonen: wachtlijst blijft dramatisch lang
Het plan stelt “ambitieuze doelstellingen” voorop met 1100 bijkomende sociale woningen tegen 2030 (p. 8).
Maar wat ontbreekt: de huidige wachtlijst telt veel meer kandidaten. Zelfs met deze uitbreiding wordt nog geen derde van de nood opgevangen.
De vraag stelt zich dus: is dit werkelijk ambitieus, of eerder symbolisch?

DIFTAR: hogere kosten, meer sluikstort
Het beleidsplan voert DIFTAR in (p. 23), maar zonder grondige analyse van de impact. De belofte van “sociale correcties” blijft vaag.
Er wordt met geen woord gerept over:

• de stijging van kosten voor gezinnen met kinderen;
• ouderen met medische afvalbehoeften;
• verhoogd risico op sluikstorten.
  Preventie, handhaving of concrete compensatie worden niet uitgewerkt.

Participatie: informeren is geen inspraak
Het hoofdstuk over dienstverlening en participatie (p. 31–33) blijft oppervlakkig en instrumenteel. Participatie wordt voorgesteld als draagvlakcreatie, niet als democratisch recht.
Hoewel het plan “laagdrempeligheid” belooft (p. 32), blijft onduidelijk hoe moeilijk bereikbare groepen effectief worden betrokken. Participatiemomenten beperken zich tot informeren en consulteren – zonder reële invloed van burgers op beleidskeuzes.

Vlaams Belang Mechelen vraagt duidelijke keuzes:

• Geen verhoging van opcentiemen en retributies;
• Transparantie over de afbouw van de Nekkerhal én een toekomstvisie voor evenementen in Mechelen;
• Een eerlijke evaluatie van sociaal woonbeleid versus werkelijke noden;
• Verzet tegen de invoering van DIFTAR zonder sociale en praktische garanties;
• En vooral: echte inspraak in plaats van dure campagnes.

Wat Mechelen vandaag presenteert als ambitie, is vaak verhulling. Vlaams Belang vraagt beleid met ruggengraat, transparantie en respect voor haar inwoners.